(Bu yazı, 11 Mayıs 2011’de yayın hayatına kaldığı yerden devam etme kararı alan Forza Beşiktaş Dergisi’nde yayımlanmıştır.)

Baba Kartalların Stadı

Beşiktaşımız ile ilk kucaklaşmam, 7 Ocak 1974’te on yaşımdayken İnönü Stadyumu’nda olmuştu. Mahalleli çocukların deyişiyle ‘Baba Kartal’ olan babam, beni “ilk seferin kıyağı olarak” kapalı tribüne götürmüştü. Mersin İdmanyurdu ile oynuyorduk. Öyle kalabalıktı ki sahayı görebileyim diye beni sırtına çıkarmıştı babam. İlk kez stada girdiğim için maç boyunca kalbim güm güm atmıştı. Numarasını formama diktirttiğim Vedat’ı, Niko’yu, Kör Tuğrul’u, Miliç’i çıplak gözle ilk kez seyrediyordum, kolay mıydı? O maçta Ahmet 2’nin golüyle 1-0 galip gelmiştik. Beşiktaş, o gün çocuk gözümde daha da ilahlaşmıştı. Futbolcular geceler boyu rüyalarımı süsledi. Kabataş Erkek Lisesi yıllarımda her okul çıkışı Şeref Stadı’na gider, görevlilere yalvarır yakarır antrenmanlara girer, Yusuf’un topu göğsünde stop ettirişini hayranlıkla izlerdim. İnönü Stadı’nın çimlerine ilk ayak basışım, 1980 yılının 19 Mayıs gösterilerine lise olarak katılmamız nedeniyle olmuştu. Prova yapıldığı gün boş tribünlerde gösteri sıramızı beklerken, çocukluğumun ilk maçına dönmüştüm.

Beşiktaşımızın kendi tarihi mekânında yeni projesinin hayata geçirilmesi büyük önem taşıyor. Efsane futbol adamı Pele’nin “dünyanın en güzel stadı” dediği, spor otoritelerinin dünyanın en önemli 10 stadyumu arasında ismini andığı Beşiktaş İnönü Stadyumu’nun kapasitesinin artırılması ve üstünün tamamen kapatılabilir-açılabilir özelliğe sahip olması yani modern bir yapıya kavuşturulması, şanlı tarihinin ona verdiği bir haktır.

Çocukluğumda bana sırtında maç seyrettiren Baba Kartal’ı bundan 11 yıl önce sonsuzluğa uğurlayan mahalleli gençler, “Forza Beşiktaş” yazan fularlarını çıkarıp tabutuna sarmışlardı. Şimdilerde İnönü’ye her maça gidişimde, stadın altındaki dehlizden gelen seslere kulak veriyorum. (gerçekten de yıllardır gizemini koruyan böyle bir dehliz varmış) Kaybettiğimiz nice Baba Kartal’ın sesleri onlar. Beşiktaşlılık ruhunun hiç susmayacak sesleri…

Suha Çalkıvik